اوتیسم (درخودماندگی) و اختلالات مربوط از هر 1000 فرد شش تا هفت نفر را مبتلا می‌کند.
علائم این بیماری در تمام طول عمر فرد ادامه می‌یابد و ممکن از فردی به فرد دیگر فرق کند، اما اغلب شامل اختلال در مهارت‌ها یاجتماعی، رفتارهای تکراری، مشکل در بیان عواطف شخصی، و بیزاری از صمیمیت جسمی. علاج شناخته‌شده‌ای برای این بیماری وجود ندارد.
عواملی که منجربه ایجاد اوتیسم می‌شود، معمولا در هنگام تولد وجود دارند، اما تشخیص این بیماری با مشکل است چرا که ممکن است با سایر مشکلات رفتاری اشتباه شود.
در حال حاضر کودکان مبتلا از طریق یک فرآیند طولانی که مهارت‌های تعامل اجتماعی، ارتباطی و تصوری آنها را مورد آزمایش قرار می‌دهد، تشخیص داده می‌شوند.
تشخیص قطعی بیماری قبل از 18 ماهگی نادر است، و در اغلب موارد مدت‌ها بعد انجام می‌شود.
به گزارش خبرگزاری فرانسه اکنون پژوهشگران می‌‌گویند که یک شاخص شیمیایی امکان تشخیص زودرس بیماری را فراهم می‌‌آورد و می‌تواند کمک زیادی به شروع زودس درمان بیماری بکند.
جرمی نیکلسون، استاد امپریال کالج لندن و سرپرست این پژوهش گفت: "درمان کردن کودکان مبتلا اوتیسم در سنین پایین‌تر تفاوت عمده‌ای در پیشرفت درمانی آنها ایجاد می‌کند."
او افزود: "یک آزمایش ادراری به متخصصان امکان می‌دهد که به سرعت کودکان مبتلا به اوتیسم را شناسایی کند و کمک به آنها را به طور زودرس شروع کنند."
البته او هشدار می‌دهد که احتمالا تولید چنین آزمایشی چند سال به طول خواهد انجامید.
تعجب‌آور این است که کلید پیدا کردن این شاخص شیمیایی در دستگاه گوارش به دست آمد.
افراد مبتلا به اوتیسم به طور معمول از مشکلات گوارشی رنج می‌برند که ناشی از ترکیب باکتریایی متفاوت در روده‌های آنها است.
این بررسی نشان داد که شیوه سوخت و ساز این باکتری‌های منحصر به فرد روده‌ای باعث ایجاد یک ماده شیمیایی شاخص در ادرار بیماران می‌شود.
نیکولسون و همکارانش و همکارانش در استرالیای جنوبی با استفاده از طیف‌سنجی ادرار را در سه گروه کودک سه تا 9 ساله تجزیه و تحلیل کردند: آنهایی که اوتیسم آنها تشخیص داده شده بود، خواهر و برادران سالم کودکان مبتلا به اوتیسم، و یک گروه شاهد که سابقه خانوادگی اوتیسم نداشتند.
هر گروه یک شاخص شیمیایی ادراری داشت که در میان آن گروه ثابت، و هم زمان از دو گروه دیگر متفاوت بود.
